Αγαπώ τον Dexter. Είναι μια σειρά που όταν την είδα ήμουν ακριβώς στο mood που έπρεπε (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και την λάτρεψα. Έτσι λοιπόν καταλαβαίνεις ότι μια σειρά της οποίας ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ουσιαστικά πιστή αντιγραφή του συμπαθέστατου κυρίου Μόργκαν, δεν θα μπορούσε να μου περάσει απαρατήρητη σε καμία περίπτωση.
To Υου λοιπόν είναι ακριβώς αυτό, μια σειρά απόλυτα επηρεασμένη από τον Dexter κι αν στην πρώτη σεζόν του, προσπαθούσε να απεμπλακεί (ανεπιτυχώς) από αυτήν τη σύγκριση, πλέον έχει αποδεχτεί εντελώς την ταυτότητα του και μας παραδίδει μια απολαυστική δεύτερη σεζόν, που σε κολλάει στην οθόνη από το πρώτο λεπτό του πρώτου επεισοδίου.
Ο δολοφονικά αγαπημένος μας Τζο, μετά τα όσα έκανε στον πρώτο κύκλο, προσπαθεί να αλλάξει ζωή σε μια νέα πόλη με νέα ταυτότητα, ωστόσο το παρελθόν δεν σε αφήνει ήσυχο αν δε λογαριαστείς μαζί του κι όταν το να σκοτώνεις έχει γίνει δεύτερη φύση σου, δεν μπορείς να την απαρνηθείς έτσι εύκολα…
Η δεύτερη σεζόν είναι βασισμένη στο δεύτερο βιβλίο της σειράς της Caroline Kepnes, Hidden Bodies και αν και δεν το έχω διαβάσει, αυτό που είδα τηλεοπτικά, το καταευχαριστήθηκα!
Η σειρά έχει πολλά ελαττώματα, αλλά δεν αφορά κανέναν πιστέψτε με. Ο Penn Badgley έχει βρει για τα καλά το ρόλο του Τζο και το διασκεδάζει, το σενάριο έχει τις ανατροπές που χρειάζονται για να σου κρατήσει το ενδιαφέρον, ενώ υπάρχει κι ένα πανέξυπνο plot twist στο φινάλε, που το δίχως άλλο θα σε ικανοποιήσει.
Μα ρε Μίλτο, δεν είναι τελείως κοριτσίστικη σειρά; Ναι και όχι! Μπορεί στο πρώτο άκουσμα να μοιάζει μια απλή χαζό teen σειρά με όμορφους πρωταγωνιστές, αμφιβόλου ταλέντου, αλλά αν της δώσεις την ευκαιρία της, δεν θα το μετανιώσεις.
Η τρίτη σεζόν επιβάλλεται, όχι γιατί την χρειάζεται η σειρά αυτή καθ΄αυτή, αλλά γιατί τον Τζο δεν τον χορταίνουμε!
