Όλα ξεκίνησαν το σωτήριoν έτος 2010, όταν ο έρωτας μου χτύπησε για πρώτη φορά την πόρτα και ξέρετε κάτι; Ήμουν μέσα και άνοιξα! Κι ενώ η φάση τα είχε όλα (μουσικούλες, βλεμματάκια, ταινίες, προτάσεις γάμου στα 20, ναι η ντροπή δεν έχει πάτο) και ξαφνικά σκάει η πρόταση: Αγάπη μου θέλεις να συγκατοικήσουμε;
Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη του μαγαζιού που είχαμε καταλύσει εκείνο το ζεστό μαγιάτικο απόγευμα και ήξερα δυο πράγματα:
- Ήθελα κούρεμα
- Αυτή η ιδέα δεν θα πήγαινε καθόλου καλά!
Οπότε είπα απλά... ΝΑΙ!
Η πρώτη ομελέτα
Έχουν περάσει ήδη οι πρώτοι μήνες και τα πράγματα πάνε υπέροχα. Έχουμε μάθει τις κατσαρίδες με το μικρό τους όνομα (είχε θέμα το σπίτι, δεν είμαστε εμείς βρωμιάρηδες εντάξει), έχουμε ακούσει πως κάνει σεξ η διπλανή (την οποία παρεμπιπτόντως δεν είδαμε ποτέ από κοντά), μας έχουν μάθει στα ντελιβεράδικα και μας ρωτάνε αν είμαστε καλά όταν αργούμε να παραγγείλουμε. Μέχρι που ένα πρωί η κοπέλα μου (ας την πούμε Αθανασία, γιατί έτσι την λένε) με ύφος που δεν προμηνύει τίποτα καλό, μου ανακοινώνει ότι…
Αθανασία: Τέλος τα ντελίβερι.
Μίλτος: Παναγία μου θα πεθάνουμε!
Αθανασία: Όχι ρε μωρό μου, θα μαγειρέψω εγώ, να κοίτα τα χέρια μου.
Και μαγείρεψε ομελέτα…
Τι κακό έχει η ομελέτα; Τίποτα απολύτως, αρκεί να θυμηθείς να τη γυρίσεις για να ψηθεί ομοιόμορφα κάτι που εμείς δεν κάναμε και…
Το μπάνιο
Ας ξεκαθαρίσουμε ότι για μένα το μπάνιο δεν είναι απλά διαδικασία ξεβρομίσματος, αλλά κανονικότατη τελετή! Μπαίνω μέσα και υποκρίνομαι ότι είμαι ναυαγοσώστης ή ο Γκάνταλφ ή κάποιες φορές και τα δύο μαζί! Όπως και να 'χει δεν είχε κουρτίνα και κάναμε το χαμό. Και ποιος καθάριζε το μπάνιο; Κανείς! Πλενόταν μόνο του...
Όπως φαντάζεσαι, απ' όσα λέω τόση ώρα, η συγκατοίκηση έληξε άδοξα αν και για κανέναν από αυτούς τους λόγους τελικά.
Θα το ξανά έκανα;
Ναι, λίγο πιο οργανωμένα και όχι με (τη συγκεκριμένη) κοπέλα!
