Μεταφερόμαστε στο έτος 1983 και σε μία πατροπαράδοτη χώρα εξαγωγής ποδοσφαίρου και καφέ (το δεύτερο το αγαπάω λίγο περισσότερο), την Βραζιλία. Η Βραζιλία είχε παραλάβει λίγα χρόνια πριν (1970) το γνωστό κύπελλο του Μουντιάλ Jules Rimet, μόνιμα, χάρις την τρίτη στέψη της ως παγκόσμια πρωταθλήτρια χώρα, νικώντας την Ιταλία με 4-1. Ένας άνθρωπος που ακούει στο όνομα Sergio Pereira Ayres (ή αλλιώς Sergio Peralta), που εκτός από τραπεζικός, δήλωνε συντελεστής της Atletico Mineiro, έκανε κάτι που έχουμε δει να συμβαίνει επανειλημμένα στο παρελθόν. Οργάνωσε την κλοπή του εν λόγο κυπέλλου… μόνο που αυτήν την φορά το τέλος δεν ήταν αίσιο για καμία πλευρά. Ο Peralta έπεισε δύο άτομα να τον βοηθήσουν σε αυτό το εγχείρημα του. Έναν πρώην αστυνομικό που ονομαζόταν Francisco Rivera (γνωστός και ως Chico Barbudo) και έναν διακοσμητή που ονομαζόταν Jose Luiz Vieira (γνωστός και ως Luiz Bigode). Μάλιστα, σε μία μαρτυρία ενός διαρρήκτη, του Antonio Setta, είχε αποκαλυφθεί πως ο Peralta είχε πλησιάσει και αυτόν εξίσου αλλά από πατριωτισμό και λόγο του ότι είχε χάσει συγγενικό πρόσωπο από καρδιακή προσβολή όταν η Βραζιλία κατέκτησε το κύπελλο το 1970, αρνήθηκε.
Οι Chico και Luiz εισχώρησαν στο κτίριο της Βραζιλιάνικης Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και μετά από τον αφοπλισμό του φύλακα, έκλεψαν τρία κύπελλα, εκ των οποίων το ένα ήταν και το κύπελλο του Μουντιάλ. Η σύλληψη του Peralta και των υπολοίπων δεν άργησε να πραγματοποιηθεί.
Κάπου εκεί όμως η ιστορία της κλοπής του κυπέλλου αποκτά μία μυστήρια τροπή μιας και δεν βρέθηκε πουθενά. Στην αρχή υπήρξαν ισχυρισμοί πως το κύπελλο είχε πέσει στα χέρια ενός Αργεντίνου χρυσοχόου ώστε να το λιώσει προκειμένου να γίνει μπάρες χρυσού. Ο εν λόγο χρυσοχόος αρνήθηκε κάθε ανάμειξη με την υπόθεση και φαινόταν πως έλεγε την αλήθεια, μετά από κάποιες αναλύσεις που έγιναν σε κομμάτια χρυσού που είχαν βρεθεί στο εργασιακό του περιβάλλον. Εκτός αυτού, το κύπελλο, δεν κατασκευαζόταν εξολοκλήρου από χρυσό και άρα δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το υλικό του για την παραγωγή μπάρας χρυσού. Ο ερευνητής της αστυνομίας που είχε αναλάβει την υπόθεση, πρόσθεσε επίσης πως το κύπελλο θα άξιζε περισσότερα αν έμενε άθικτο και ότι δεν είχε καμία λογική το να καταστραφεί. Παρ’ όλα αυτά, η αστυνομία προχώρησε σε κανονική σύλληψη του χρυσοχόου και του πρόσαψε κατηγορίες. Το δικαστήριο ανακοίνωσε τις ποινές στους κατηγορουμένους αλλά οι ίδιοι ήταν αρκετά πανούργοι για να μην το αφήσουν έτσι. Λίγο μετά δραπέτευσαν όλοι μαζί… ή σχεδόν όλοι.
Ο Chico πέθανε από πυροβολισμό σε ένα μπαρ, λίγα χρόνια μετά. Ο Luiz έπεσε για δεύτερη φορά στα χέρια της αστυνομίας και έκτισε την ποινή του, όπου και αποφυλακίστηκε το 1998. Ο διαρρήκτης, Antonio Setta, πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, λίγο καιρό μετά, ενώ πήγαινε να καταθέσει την συνενοχή του. Ο χρυσοχόος είχε αγοράσει κτήματα σε μια ακριβή περιοχή του Rio και διέφυγε στην Γαλλία. Χαμένος από τα ραντάρ της αστυνομίας για καιρό, έγινε στα ξαφνικά η σύλληψη του για διακίνηση ναρκωτικών μεταξύ Γαλλίας και Βραζιλίας. Ελευθερώθηκε από την φυλακή το 2005. Τέλος, ο Peralta, ξεμπέρδεψε με τις φυλακές το 1998 και πέθανε από καρδιακή προσβολή το 2003.
Το κύπελλο δεν βρέθηκε ποτέ και αντ’ αυτού η Βραζιλιάνικη Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου παρέλαβε μια ρεπλίκα του κυπέλλου Jules Rimet.
